трэ́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. трэ́н трэ́ны
Р. трэ́на трэ́наў
Д. трэ́ну трэ́нам
В. трэ́н трэ́ны
Т. трэ́нам трэ́намі
М. трэ́не трэ́нах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трэн, ‑а, м.

Уст. Тое, што і шлейф.

[Фр. traine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трэн ‘элегія, жалобная песня’ (А. Абуховіч), ст.-бел. тренъ ‘пахавальны плач’ (Ст.-бел. лексікон, ПГС). Праз польск. tren ‘тс’ з лац. thrēnus < грэч. νρένος ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трен уст. (шлейф) трэн, род. трэ́на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)