трыко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. трыко́вы трыко́вая трыко́вае трыко́выя
Р. трыко́вага трыко́вай
трыко́вае		 трыко́вага трыко́вых
Д. трыко́ваму трыко́вай трыко́ваму трыко́вым
В. трыко́вы (неадуш.)
трыко́вага (адуш.)		 трыко́вую трыко́вае трыко́выя (неадуш.)
трыко́вых (адуш.)
Т. трыко́вым трыко́вай
трыко́ваю		 трыко́вым трыко́вымі
М. трыко́вым трыко́вай трыко́вым трыко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трыко́вы разг. трико́вый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трыко́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Зроблены, пашыты з трыко (у 1 знач.). Трыковы пінжак,

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыко́, нескл., н.

1. Шарсцяная, паўшарсцяная або баваўняная тканіна ўзорнага пляцення для верхняга адзення.

2. Трыкатажнае адзенне, якое шчыльна аблягае цела і выкарыстоўваецца як тэатральны або спартыўны касцюм.

Спартыўнае т.

3. Жаночыя панталоны з трыкатажу.

|| прым. трыко́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трико́вый разг. трыко́вы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тры́каць ‘невыразна вымаўляць словы, картавіць’, тры́ковы ‘картавы’ (ТС). Параўн. укр. три́нкати ‘картавіць’. Гукаперайманне (ЕСУМ, 5, 639), параўн. рус. дыял. три́кать ‘пішчаць; хіхікаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)