трука́чка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
трука́чка |
трука́чкі |
| Р. |
трука́чкі |
трука́чак |
| Д. |
трука́чцы |
трука́чкам |
| В. |
трука́чку |
трука́чак |
| Т. |
трука́чкай
трука́чкаю |
трука́чкамі |
| М. |
трука́чцы |
трука́чках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
трука́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Чалавек, які выконвае трукі (у 1 знач.).
2. Чалавек, схільны да трукацтва (разм.).
|| ж. трука́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.
|| прым. трука́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)