тро́г

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тро́г тро́гі
Р. тро́га тро́гаў
Д. тро́гу тро́гам
В. тро́г тро́гі
Т. тро́гам тро́гамі
М. тро́гу тро́гах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трог м., геол. трог

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трог геол. трог, род. тро́га м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трог, ‑а, м.

Спец. Горная даліна карытападобнай формы, утвораная дзейнасцю леднікоў.

[Ням. Trog — карыта.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)