трашчэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. трашчэ́нне
Р. трашчэ́ння
Д. трашчэ́нню
В. трашчэ́нне
Т. трашчэ́ннем
М. трашчэ́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трашчэ́нне ср., текст. троще́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трашчэ́нне, ‑я, н.

Злучэнне дзвюх або некалькіх нітак у адну для атрымання суканай пражы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трасці́ць, трашчу́, тро́сціш, тро́сціць; тро́шчаны; незак., што (спец.).

Злучаць, скручваць разам дзве або некалькі нітак.

|| зак. страсці́ць, страшчу́, стро́сціш, стро́сціць; стро́шчаны.

|| наз. трашчэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

троще́ние текст. трашчэ́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)