трасці́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Рабочы, які тросціць пражу.

|| ж. трасці́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трасці́льшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. трасці́льшчык трасці́льшчыкі
Р. трасці́льшчыка трасці́льшчыкаў
Д. трасці́льшчыку трасці́льшчыкам
В. трасці́льшчыка трасці́льшчыкаў
Т. трасці́льшчыкам трасці́льшчыкамі
М. трасці́льшчыку трасці́льшчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трасці́льшчык м. трости́льщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трасці́льшчык, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца трашчэннем пражы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трости́льщик трасці́льшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трасці́льшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да трасцільшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)