трасу́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
трасу́н |
трасуны́ |
| Р. |
трасуна́ |
трасуно́ў |
| Д. |
трасуну́ |
трасуна́м |
| В. |
трасу́н |
трасуны́ |
| Т. |
трасуно́м |
трасуна́мі |
| М. |
трасуне́ |
трасуна́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
трасу́н, -на́ м., тех. трясу́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
трасу́н, ‑а, м.
Спец. Устройства з жалабоў, якія трасуцца, для транспарціроўкі сыпкіх цел.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трясу́н мех. трасу́н, -на́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Трасяні́на (трісяні́на) ‘дрыгва’ (Бяльк.), трасаны́на ‘тс’ (кам., ЛА, 2), сюды ж таксама з іншай суфіксацыяй трасу́н ‘тс’ (полац., ДАБМ; шчуч., З нар. сл.), трасу́ха ‘тс’ (навагр., ЛА, 2). Да трэ́сці (гл.). Лексемы пашыраны пераважна на ўскраінах сучаснай беларускай тэрыторыі. На суседніх моўных тэрыторыях таксама ўжываюцца назвы дрыгвы, утвораныя ад прасл. *tręsti: польск. trzęsawisko, укр. трясови́на, рус. тряси́на, трясу́н. Параўн. трасіна, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)