то́нкі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. то́нкі то́нкая то́нкае то́нкія
Р. то́нкага то́нкай
то́нкае		 то́нкага то́нкіх
Д. то́нкаму то́нкай то́нкаму то́нкім
В. то́нкі (неадуш.)
то́нкага (адуш.)		 то́нкую то́нкае то́нкія (неадуш.)
то́нкіх (адуш.)
Т. то́нкім то́нкай
то́нкаю		 то́нкім то́нкімі
М. то́нкім то́нкай то́нкім то́нкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

танкашэ́рсны, -ая, -ае.

3 тонкай шэрсцю; зроблены з тонкай шэрсці.

Танкашэрсная авечка.

Танкашэрсная тканіна.

|| наз. танкашэ́рснасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

танкашы́і, -яя, -яе.

3 тонкай шыяй.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вермішэ́ль, -і, ж.

Гатунак тонкай круглай локшыны фабрычнага вырабу.

|| прым. вермішэ́левы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

танкаску́ры, -ая, -ае.

3 тонкай скурай, лупінай.

Танкаскурыя апельсіны.

|| наз. танкаску́расць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дванаццаціпе́рсны, -ая, -ае.

У выразе: дванаццаціперсная кішка — частка тонкай кішкі чалавека, якая ідзе ад страўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

махаві́к², -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Ядомы грыб на тонкай ножцы з жоўта-бурай шапкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маркізе́т, -у, М -зе́це, м.

Празрыстая тканіна з тонкай кручанай пражы.

|| прым. маркізе́тавы, -ая, -ае.

Маркізетавая сукенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ду́пель, -я, мн. -і, -яў, м.

Балотная птушка сямейства сяўцовых з доўгай тонкай дзюбай.

|| прым. дупялі́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жгу́цік, -а, мн. -і, -аў м.

1. гл. жгут.

2. Орган руху ў прасцейшых арганізмаў, які мае выгляд тонкай ніці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)