та́ўры, ‑аў; адз. таўр, ‑а, м.

Племя, якое жыло ў глыбокай старажытнасці ў горнай і ўзбярэжнай частцы Крыма.

[Ад грэч. Táuroi.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таўро́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. таўро́ таўры́
Р. таўра́ таўро́ў
Д. таўру́ таўра́м
В. таўро́ таўры́
Т. таўро́м таўра́мі
М. таўры́ таўра́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

таўр,

гл. таўры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таўро́, -а́, мн. таўры́, -о́ў, н.

1. Кляймо на скуры сельскагаспадарчых жывёл як распазнавальны знак.

2. Прылада для клеймавання жывёлы.

|| прым. таўро́вы, -ая,-ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

та́ўр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. та́ўр та́ўры
Р. та́ўра та́ўраў
Д. та́ўру та́ўрам
В. та́ўра та́ўраў
Т. та́ўрам та́ўрамі
М. та́ўру та́ўрах

Крыніцы: nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

таўры́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. таўру́ таўры́м
2-я ас. таўры́ш таўрыце́
3-я ас. таўры́ць таўра́ць
Прошлы час
м. таўры́ў таўры́лі
ж. таўры́ла
н. таўры́ла
Загадны лад
2-я ас. таўры́ таўры́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час таўручы́

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)