тарахте́ть несов., разг.
1. тарахце́ць, леската́ць;
2. (говорить без умолку) трашча́ць, лапата́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ляската́ць несов. дребезжа́ть, тарахте́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тарахце́ць несов., разг.
1. тарахте́ть;
2. перен. (без умолку говорить) тарахте́ть, тарато́рить, треща́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лапата́ць несов.
1. хло́пать; (о механизме — ещё) тарахте́ть;
2. разг. (пустословить, говорить без умолку) болта́ть, тарато́рить; тарахте́ть, треща́ть;
3. разг. (невнятно, несвязно говорить) лопота́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тараба́ніць несов., разг.
1. тарахте́ть; тараба́нить;
2. нести́, тащи́ть (что-л. громоздкое)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тарахте́ние
1. тарахце́нне, -ння ср., леската́нне, -ння ср.;
2. трашча́нне, -ння ср., лапата́нне, -ння ср.; см. тарахте́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
саката́ць несов.
1. кокота́ть;
2. (о чём-л. стучащем) стрекота́ть, тарахте́ть, треща́ть, стуча́ть;
дзе́сьці пача́ў с. кулямёт — где́-то на́чал треща́ть пулемёт;
3. (быстро говорить) разг. стрекота́ть, тарато́рить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Тара́х ’бух, тарарах’ (беласт., Сл. ПЗБ), сюды ж дзеясловы тара́хкаць ’ляскатаць, стукацець’ (Касп.), тара́хати ’біць, стукаць’ (кобр., Горбач, Зах.-пол. гов.), тара́хкаць ’тарахцець, бразгацець, брынчаць; трашчаць, гаварыць упустую’, тарахне́ць ’тарахцець, бразгатаць’ (ТС), тарахну́ць ’моцна ўдарыць’ (Растарг.), тарахце́ць ’утвараць рэзкія раскацістыя гукі’, ’хутка, гучна, несупынна гаварыць; балбатаць’ (ТСБМ, ТС), ’бразгатаць, ракатаць, бурчаць’ (Яўс., Варл.), ’ехаць з грукатам, грымець, лескатаць’ (Некр. і Байк.; ашм., Стан.; Федар. 1, Бяльк.): Ілля па небу тарахціць (Сержп. Прык.), ’стукацець’: жаўна тарахціць дзюбам (Сержп. Прымхі). Параўн. укр. тара́х, тара́хкати, торо́х, торохті́ти ’грукаць, грукаюць’, рус. тарахте́ть ’грымець (пра экіпаж)’, дыял. торохну́ть ’грымнуць’, польск. дыял. tarach ’выварацень’, tarachnąć ’грымнуць’, што параўноўваюцца з трахнуць (Брукнер, 565). Гукаперайманне (Фасмер, 4, 23), гл. тарарах.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)