тапча́нік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
тапча́нік |
тапча́нікі |
| Р. |
тапча́ніка |
тапча́нікаў |
| Д. |
тапча́ніку |
тапча́нікам |
| В. |
тапча́нік |
тапча́нікі |
| Т. |
тапча́нікам |
тапча́нікамі |
| М. |
тапча́ніку |
тапча́ніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Тапта́ркі ’грыбы’ (?): таптаркі прама на поле выбягаюць (Мат. Гом.), тапча́нік ’падрашэтнік, Suillus piperatus (Fr.)’. Няясна, магчыма, з-за знешняга выгляду (з пляскатай шапачкай, як бы “растаптаныя”), да тапта́ць 1, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
скаме́ечка ж., уменьш. ла́вачка, -кі ж.; засло́нчык, -ка м., усло́нчык, -ка м.; зэ́длічак, -чка м.; тапча́нік, -ка м.; см. скаме́йка;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)