тало́нчык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
тало́нчык |
тало́нчыкі |
| Р. |
тало́нчыка |
тало́нчыкаў |
| Д. |
тало́нчыку |
тало́нчыкам |
| В. |
тало́нчык |
тало́нчыкі |
| Т. |
тало́нчыкам |
тало́нчыкамі |
| М. |
тало́нчыку |
тало́нчыках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
тало́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
Частка якога-н. дакумента, якая аддзяляецца ад цэлага або, наадварот, застаецца пасля аддзялення, а таксама кантрольны лісток на атрыманне чаго-н., карыстанне чым-н.
Т. на праезд.
Адрыўны т.
Т. на дровы.
|| памянш. тало́нчык, -а, мн. -і, -аў, м.
|| прым. тало́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
тало́нчик уменьш. тало́нчык, -ка м.; квіто́чак, -чка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)