тагане́ц
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
тагане́ц |
таганцы́ |
| Р. |
таганца́ |
таганцо́ў |
| Д. |
таганцу́ |
таганца́м |
| В. |
тагане́ц |
таганцы́ |
| Т. |
таганцо́м |
таганца́мі |
| М. |
таганцы́ |
таганца́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
тагане́ц, ‑нца, м.
Разм. Тое, што і таган. Нас падвялі да абтушанага вогнішча, дзе, відаць, уранні варыўся сняданак, бо яшчэ тырчалі ўбітыя ў зямлю сошкі, валяліся таганцы, на якія вешаліся казаны. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тага́н и уменьш. тага́не́ц м. трыно́жка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)