сі́рын і сіры́н, -а, м.

У старажытнай усходнеславянскай літаратуры: фантастычная птушка з тварам і грудзьмі жанчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сі́рын

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сі́рын сі́рыны
Р. сі́рына сі́рынаў
Д. сі́рыну сі́рынам
В. сі́рына сі́рынаў
Т. сі́рынам сі́рынамі
М. сі́рыне сі́рынах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сі́рын м., миф., зоол. си́рин

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сі́рын, ‑а, м.

1. У старажытнай рускай літаратуры і народных паданнях — фантастычная птушка з тварам і грудзьмі жанчыны.

2. Невялікая птушка сямейства соў.

[Ад грэч. seirēn — сірэна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

си́рин миф., зоол. сі́рын, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сіры́чка ‘нейкая птушка’ (хойн., Мат. Гом.). Няясна; магчыма, з сі́рын ‘невялікая птушка сямейства соў’ (ТСБМ), якую Ластоўскі тлумачыць словам пуга́ч і атаясамлівае з рус. си́рин ‘баечная птушка з жаночай галавой і грудзямі’ (Ласт.), што да лац. Sīrēn(a) ад грэч. Σειρήν ‘міфічная істота, сірэна’ без пэўнай этымалогіі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)