сіпо́віна
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сіпо́віна |
сіпо́віны |
| Р. |
сіпо́віны |
сіпо́він |
| Д. |
сіпо́віне |
сіпо́вінам |
| В. |
сіпо́віну |
сіпо́віны |
| Т. |
сіпо́вінай
сіпо́вінаю |
сіпо́вінамі |
| М. |
сіпо́віне |
сіпо́вінах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Сіповіна ‘халодная тарфяная даліна’: “людзі называлі гэтую даліну і “жылай’ , і “сіповінай”, і “нетрай”… У гэтым месцы была вечная гразь” (П. Пестрак; Яшк.). Гл. сіпуга́, параўн. уздухавіна (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)