сіпа́й

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сіпа́й сіпа́і
Р. сіпа́я сіпа́яў
Д. сіпа́ю сіпа́ям
В. сіпа́я сіпа́яў
Т. сіпа́ем сіпа́ямі
М. сіпа́ю сіпа́ях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сіпа́й м., ист. сипа́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сіпа́й, ‑я, м.

Гіст. Наёмны салдат англійскага каланіяльнага войска ў Індыі, якое фарміравалася з мясцовых жыхароў у 18–20 стст.

[Ад перс. sepahi — салдат.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сипа́й воен., уст. сіпа́й, -па́я м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сіпа́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. сіпа́ю сіпа́ем
2-я ас. сіпа́еш сіпа́еце
3-я ас. сіпа́е сіпа́юць
Прошлы час
м. сіпа́ў сіпа́лі
ж. сіпа́ла
н. сіпа́ла
Загадны лад
2-я ас. сіпа́й сіпа́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час сіпа́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)