сінакса́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сінакса́р сінаксары́
Р. сінаксара́ сінаксаро́ў
Д. сінаксару́ сінаксара́м
В. сінакса́р сінаксары́
Т. сінаксаро́м сінаксара́мі
М. сінаксары́ сінаксара́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сінакса́р, ‑а, м.

У старажытнай царкоўнай літаратуры — збор жыцій святых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сінакса́рый, ‑ыя, м.

Тое, што і сінаксар.

[Грэч. synaksarion — збор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

синакса́рий и синакса́рь рел., лит. сінакса́рый, -рыя м., сінакса́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)