сімвалі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Паслядоўнік сімвалізму.

|| ж. сімвалі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. сімвалі́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сімвалі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сімвалі́ст сімвалі́сты
Р. сімвалі́ста сімвалі́стаў
Д. сімвалі́сту сімвалі́стам
В. сімвалі́ста сімвалі́стаў
Т. сімвалі́стам сімвалі́стамі
М. сімвалі́сце сімвалі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сімвалі́ст м. символи́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сімвалі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паслядоўнік сімвалізму (у 1 знач.). Ацэнка Купалы і Коласа даецца Горкім у плане процістаўлення іх народна-дэмакратычнай паэзіі ўпадніцкай, антыграмадскай паэзіі дэкадэнтаў і сімвалістаў. Івашын.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

символи́ст лит., иск. сімвалі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сімвалі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да сімваліст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)