сярэ́днік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сярэ́днік сярэ́днікі
Р. сярэ́дніка сярэ́днікаў
Д. сярэ́дніку сярэ́днікам
В. сярэ́днік сярэ́днікі
Т. сярэ́днікам сярэ́днікамі
М. сярэ́дніку сярэ́дніках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сярэ́днік, ‑а, м.

У друкарскай справе — прабел паміж калонкамі тэксту ў газеце часопісе, кнізе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сре́дник м.

1. тип., техн. сярэ́днік, -ка м.;

2. плотн. папяро́чка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сэ́рдак ’безрукаўка на аўчыне’ (Сцяшк.), сэрда́к ’кароткае жаночае суконнае адзенне’ (палес., ЛА, 4; Сакал.). Гл. сардар пра ўнутраную форму ці народнаэтымалагічнае асэнсаванне сведчыць сярэ́днік ’жаночая куртка’ (Жд. 2).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)