сы́тны, -ая, -ае.

Пажыўны, які добра насычае.

Сытная вячэра.

Сытна (прысл.) паснедаць.

|| наз. сы́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сы́тны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сы́тны сы́тная сы́тнае сы́тныя
Р. сы́тнага сы́тнай
сы́тнае		 сы́тнага сы́тных
Д. сы́тнаму сы́тнай сы́тнаму сы́тным
В. сы́тны (неадуш.)
сы́тнага (адуш.)		 сы́тную сы́тнае сы́тныя (неадуш.)
сы́тных (адуш.)
Т. сы́тным сы́тнай
сы́тнаю		 сы́тным сы́тнымі
М. сы́тным сы́тнай сы́тным сы́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сы́тны сы́тный, пита́тельный; (об обеде, ужине и т.п. — ещё) пло́тный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сы́тны, ‑ая, ‑ае.

Такі, які добра насычае; пажыўны. Згоду замацавалі сытным абедам. Бядуля. Фасоля — самы лепшы, самы сытны прадукт на свеце. Сяркоў. // Багаты на яду; заможны, без нястач. Шаліма ва ўсіх дэталях ведае гісторыю свайго суседа: заможны сваяк зычыў яму сытнае жыццё. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сы́тный сы́тны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сы́тна нареч. сы́тно, пита́тельно, пло́тно; см. сы́тны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сы́тна,

1. Прысл. да сытны.

2. безас. у знач. вык. Пра сытнае жыццё. Нам тут і цёпла і сытна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трыўны́ (трывны́й) ‘больш сытны’ (Клім.), з іншай суфіксацыяй трыўке́й ‘каларыйны, сытны’ (драг., Скар. НМ). Да трыва́ць (гл.), параўн. трыва́льнейшы ‘больш пажыўны, каларыйны’ (Скарбы₂), трыва́лкі ‘тс’ (Гіл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нясы́тны, ‑ая, ‑ае.

Недастаткова сытны; непажыўны. Пасля .. нясытнай, але гарачай і смачнай.. стравы людзей ахапіла лянота, тая, калі не хочацца ні гаварыць, ні нават варушыцца. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыва́лы, -ая, -ае.

1. Устойлівы, моцны, які з цяжкасцю паддаецца разбурэнню, надзейны.

Трывалая апора.

Т. будынак.

2. перан. Вынослівы, стойкі, цярплівы.

Т. чалавек.

Т. характар.

3. Які не мяняецца, надзейны, устойлівы.

Т. мір.

Трывалая эканамічная аснова.

4. Пра яду: сытны, пажыўны (разм.).

Т. абед.

|| наз. трыва́ласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)