сыно́ўскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сыно́ўскі сыно́ўская сыно́ўскае сыно́ўскія
Р. сыно́ўскага сыно́ўскай
сыно́ўскае		 сыно́ўскага сыно́ўскіх
Д. сыно́ўскаму сыно́ўскай сыно́ўскаму сыно́ўскім
В. сыно́ўскі (неадуш.)
сыно́ўскага (адуш.)		 сыно́ўскую сыно́ўскае сыно́ўскія (неадуш.)
сыно́ўскіх (адуш.)
Т. сыно́ўскім сыно́ўскай
сыно́ўскаю		 сыно́ўскім сыно́ўскімі
М. сыно́ўскім сыно́ўскай сыно́ўскім сыно́ўскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сыно́ўскі сыно́вний, сыно́вий;

с. абавя́зак — сыно́вний (сыно́вий) долг

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сыно́ўскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сына (у 1, 2 і 5 знач.); уласцівы сыну. Сэрцу мілае Прыдняпроўе — Дрымучыя пушчы, гаі. Сыноўскай сагрэта любоўю Тут кожная грудка зямлі. Матэвушаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сын, -а, мн. сыны́, -о́ў, м.

1. Асоба мужчынскага полу ў адносінах да сваіх бацькоў.

Малодшы с. вучыцца ў школе.

2. звычайна мн., перан., чаго. Чалавек як носьбіт характэрных рыс свайго асяроддзя, грамадства, народа і пад. (высок.).

Сыны Беларусі.

Сыны свайго часу.

|| ласк. сыно́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м. (да 1 знач.), сыно́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м. (да 1 знач.).

|| прым. сыно́ўскі, -ая, -ае (да 1 знач.).

Сыноўскія абавязкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сыно́вний сы́наў, сыно́ўскі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сыно́ўні, ‑яя, ‑яе.

Разм. Тое, што і сыноўскі. — Я заўсёды любіў свой народ, зямлю бацькоў сваіх, — сказаў .. [Гогіберыдзе] .. — І не вельмі паважаю тых, хто ставіцца абыякава да сваіх сыноўніх абавязкаў. Самуйлёнак. Яўхім паслухмяна замаўчаў, паказваючы сыноўнюю пакору. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)