счы́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто счытвае які-н. тэкст.

|| ж. счы́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

счы́тчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. счы́тчык счы́тчыкі
Р. счы́тчыка счы́тчыкаў
Д. счы́тчыку счы́тчыкам
В. счы́тчыка счы́тчыкаў
Т. счы́тчыкам счы́тчыкамі
М. счы́тчыку счы́тчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

счы́тчык м. счи́тчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

счы́тчык, ‑а, м.

Той, хто счытвае які‑н. тэкст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

счи́тчик счы́тчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

счы́тчыца, ‑ы, ж.

Жан. да счытчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)