схіну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак., што.

Схіліць, апусціць.

С. галаву.

|| незак. схіна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

схіну́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. схіну́ схінё́м
2-я ас. схіне́ш схіняце́
3-я ас. схіне́ схіну́ць
Прошлы час
м. схіну́ў схіну́лі
ж. схіну́ла
н. схіну́ла
Загадны лад
2-я ас. схіні́ схіні́це
Дзеепрыслоўе
прош. час схіну́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

схіну́ць сов.

1. (соединить) сдви́нуть, сомкну́ть;

с. што́ры — сдви́нуть (сомкну́ть) што́ры;

2. склони́ть, наклони́ть; опусти́ть;

с. галаву́ — склони́ть (наклони́ть, опусти́ть) го́лову

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

схіну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што.

1. Схіліць, нахіліць; сагнуць. Схінуць галаву на грудзі.

2. Абл. Схаваць куды‑н., каб хто‑н. не ўбачыў, не знайшоў. У Ваўкаўні, калі нямецкая «рама» над вёскай лётала, у зямлі поркаўся [Боганчык]. Схоў рабіў, каб багацце схінуць... Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Схіну́ць ’нахіліць’ (Ласт.), ’акінуць, ахапіць’: вокам не схінуць (узд., Жд. 3). Да хінуць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

схіна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да схінуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Схон ’схіл’ (А. Зарэцкі), ’упадак, канец’: усё на схон ідзе (ЛіМ, 1995, 1 снеж.). Ад схінуць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

схіна́ць несов.

1. (соединять) сдвига́ть, смыка́ть;

2. склоня́ть, наклоня́ть; опуска́ть;

1, 2 см. схіну́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)