схі́мнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Манах, які прыняў схіму.

|| ж. схі́мніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. схі́мніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

схі́мнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. схі́мнік схі́мнікі
Р. схі́мніка схі́мнікаў
Д. схі́мніку схі́мнікам
В. схі́мніка схі́мнікаў
Т. схі́мнікам схі́мнікамі
М. схі́мніку схі́мніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

схі́мнік м., церк. схи́мник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

схі́мнік, ‑а, м.

Манах, які прыняў схіму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схі́мніца, ‑ы, ж.

Жан. да схімнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схи́мник церк. схі́мнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Схі́ма ’вышэйшая манаская ступень у праваслаўнай царкве, якая патрабуе строгага аскетызму’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), схі́мнік ’манах’ (Ласт.). Рус. схи́ма ’тс’, ц.-слав. скима, схима. Праз стараж.-рус. ски́ма і ст.-слав. скима, скыма з с.-грэч. σχήμα ’майскае адзенне’; гл. Фасмер, 3, 815; ЕСУМ, 5, 491.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)