сусе́даў
прыметнік, прыналежны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
сусе́даў |
сусе́дава |
сусе́дава |
сусе́давы |
| Р. |
сусе́давага |
сусе́давай
сусе́давае |
сусе́давага |
сусе́давых |
| Д. |
сусе́даваму |
сусе́давай |
сусе́даваму |
сусе́давым |
| В. |
сусе́даў (неадуш.)
сусе́давага (адуш.) |
сусе́даву |
сусе́дава |
сусе́давы (неадуш.)
сусе́давых (адуш.) |
| Т. |
сусе́давым |
сусе́давай
сусе́даваю |
сусе́давым |
сусе́давымі |
| М. |
сусе́давым |
сусе́давай |
сусе́давым |
сусе́давых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
сусе́даў сосе́дский; сосе́да;
с. сын — сосе́дский сын (сын сосе́да)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сусе́даў, ‑ава.
Які належыць суседу, мае адносіны да суседа. Суседавы дзеці. □ [Арцём:] — Мне і не снілася, што патраплю на вяселле! О, на суседавым вяселлі пагуляць прыемна! Чыгрынаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)