сурко́вы гл. сурок.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сурко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сурко́вы сурко́вая сурко́вае сурко́выя
Р. сурко́вага сурко́вай
сурко́вае		 сурко́вага сурко́вых
Д. сурко́ваму сурко́вай сурко́ваму сурко́вым
В. сурко́вы (неадуш.)
сурко́вага (адуш.)		 сурко́вую сурко́вае сурко́выя (неадуш.)
сурко́вых (адуш.)
Т. сурко́вым сурко́вай
сурко́ваю		 сурко́вым сурко́вымі
М. сурко́вым сурко́вай сурко́вым сурко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сурко́вы сурко́вый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сурко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сурка, належыць яму. Сурковая нара. // Зроблены з футра сурка. Сурковы каўнер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м.

Невялікі грызун сямейства вавёркавых, які жыве ў глыбокіх норах і зімой залягае ў спячку.

|| прым. сурко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сурко́вый сурко́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)