сураўё́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. сураўё́
Р. сураўя́
Д. сураўю́
В. сураўё́
Т. сураўём
М. сураўі́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сураўё ср., разг., см. сураві́зна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сураўё, ‑я, н., зб.

Тое, што і суравізна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)