сульфі́ты, ‑аў; адз. сульфіт, ‑у, М ‑фіце, м.

Солі сярністай кіслаты. Сульфіт натрыю.

[Ад лац. sulphur — сера.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сульфі́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сульфі́т сульфі́ты
Р. сульфі́ту сульфі́таў
Д. сульфі́ту сульфі́там
В. сульфі́т сульфі́ты
Т. сульфі́там сульфі́тамі
М. сульфі́це сульфі́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сульфі́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сульфітаў, змяшчае ў сабе сульфіты. Сульфітныя сумесі. // Які атрымліваецца з дапамогай сульфітаў, апрацоўваецца сульфітамі. Сульфітная цэлюлоза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)