Сукачы́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Сукачы́
Р. Сукачо́ў
Д. Сукача́м
В. Сукачы́
Т. Сукача́мі
М. Сукача́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Сука́ч

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Сука́ч
Р. Сукача́
Д. Сукачу́
В. Сука́ч
Т. Сукачо́м
М. Сукачы́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Сука́ч 1 ’сукала’ (Сл. Брэс., Тарн.; кам., пруж., ЛА, 4), ’стрыжань, на які надзяваюць цэўку’ (Мат. Гом.). Да сукаць (гл.).

Сука́ч 2 ’завучаная, зблытаная нітка’ (беласт., Сл. ПЗБ), ’сукаратка’ (в.-дзв., Шатал.), сукачы́, сукачэ́ ’скручаныя пасмы конскай грывы’ (ваўк., Сл. ПЗБ), ’бруд на целе’ (маст., Сл. ПЗБ). Да сукаць (гл.). Да апошняга значэння параўн. рус. наўг. сука́рка ’бруд на целе, які “скачваецца”, калі пацерці скуру’, гл. сукарак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)