сукава́ты, -ая, -ае.

3 вялікай колькасцю сукоў.

Сукаватая дошка.

|| наз. сукава́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сукава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сукава́ты сукава́тая сукава́тае сукава́тыя
Р. сукава́тага сукава́тай
сукава́тае		 сукава́тага сукава́тых
Д. сукава́таму сукава́тай сукава́таму сукава́тым
В. сукава́ты (неадуш.)
сукава́тага (адуш.)		 сукава́тую сукава́тае сукава́тыя (неадуш.)
сукава́тых (адуш.)
Т. сукава́тым сукава́тай
сукава́таю		 сукава́тым сукава́тымі
М. сукава́тым сукава́тай сукава́тым сукава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сукава́ты сукова́тый; сучкова́тый;

~тае дрэ́ва — сукова́тое (сучкова́тое) де́рево

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сукава́ты, ‑ая, ‑ае.

Які мае вялікую колькасць сукоў, сучкоў. [Дзямід] павёў нас па сцежцы і спыніўся каля старога сукаватага дрэва. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каржа́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Сукаваты ствол дрэва; корч.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сукова́тый сукава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сучкова́тый сукава́ты;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сука́сты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Сукаваты. Вакол ляжаць сукастыя голыя ствалы. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імшы́ць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць; незак., што.

Перакладваць мохам бярвёны, ставячы цёплы будынак. Імшыць хату. □ Вось і хата: дзед яшчэ імшыў Зруб яе смалісты, сукаваты. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Раскакаці́цца ’буйна разрасціся’ (Юрч.), раскакаці́ць ’выклікаць бурны рост’ (там жа). Сюды ж раскакаці́стый ’сукаваты, развесісты’ (Юрч. Фраз. 1). Гл. кокат.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)