сувязі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Работнік сувязі (у 6 знач.), а таксама ваеннаслужачы войск сувязі.

|| ж. сувязі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сувязі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сувязі́ст сувязі́сты
Р. сувязі́ста сувязі́стаў
Д. сувязі́сту сувязі́стам
В. сувязі́ста сувязі́стаў
Т. сувязі́стам сувязі́стамі
М. сувязі́сце сувязі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сувязі́ст м. связи́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сувязі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Работнік сувязі (у 6 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

связи́ст сувязі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сувязі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да сувязіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папагуля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак.

Разм. Гуляць доўга, неаднаразова. — От гэта папагуляў! — з захапленнем усклікнуў сувязіст. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэлефані́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Работнік тэлефоннай станцыі.

2. Ваенны сувязіст, спецыяліст па пракладцы тэлефоннай лініі. Камандзіры батарэй і гарматных разлікаў пачалі ставіць гарматы, і тэлефаністы пацягнулі тэлефонныя правады. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)