стэ́п

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. стэ́п стэ́пы
Р. стэ́пу стэ́паў
Д. стэ́пу стэ́пам
В. стэ́п стэ́пы
Т. стэ́пам стэ́памі
М. стэ́пе стэ́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пампа́сы, -аў і па́мпа, -ы, ж.

Паўднёваамерыканскія стэпы.

|| прым. пампа́савы, -ая, -ае і пампа́сны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аблясі́ць, 1 ас. не ўжыв., -ле́сіш, -ле́сіць; -ле́сены; зак., што (спец.).

Засадзіць лесам якую-н. плошчу, мясцовасць.

А. стэпы.

|| наз. аблясе́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пампа́сы, ‑аў; адз. няма.

Паўднёваамерыканскія стэпы.

[Ісп. pampas (мн. ад pampa).]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

печане́жскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да печанегаў. Печанежскія стэпы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аргенці́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да аргенцінцаў, Аргенціны. Аргенцінскія стэпы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ціпчако́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ціпчаку; парослы ціпчаком. У пачатку жніўня атары пераганяюць.. у ціпчаковыя стэпы. Беразняк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саланчако́вы, ‑ая, ‑ае.

Насычаны солямі; які з’яўляецца саланчаком. Саланчаковая, глеба. // З саланчакамі. Саланчаковыя стэпы. // Які расце на саланчаках. Саланчаковыя расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарназёмны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да чарназёму, з’яўляецца чарназёмам. Чарназёмная глеба. □ Перада мною распасціраліся зялёныя паплавы, чарназёмныя палі. Якімовіч. // Багаты чарназёмам. Чарназёмныя стэпы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́лаўцы, ‑аў; адз. полавец, ‑лаўца, м.; палаўчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. палаўчанкі, ‑нак; ж.

Гіст. Народнасць цюркскага паходжання, якая ў 11–13 стст. насяляла паўднёварускія стэпы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)