стэно́п
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стэно́п |
стэно́пы |
| Р. |
стэно́па |
стэно́паў |
| Д. |
стэно́пу |
стэно́пам |
| В. |
стэно́п |
стэно́пы |
| Т. |
стэно́пам |
стэно́памі |
| М. |
стэно́пе |
стэно́пах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стэно́п, ‑а, м.
Фатаграфічная камера з вельмі малой адтулінай замест звычайнага аб’ектыва.
[Ад грэч. stenos — вузкі, цесны і ope — адтуліна.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)