стэ́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. стэ́ка стэ́кі
Р. стэ́кі стэ́к
Д. стэ́цы стэ́кам
В. стэ́ку стэ́кі
Т. стэ́кай
стэ́каю		 стэ́камі
М. стэ́цы стэ́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стэ́ка ж., иск. сте́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стэ́ка, ‑і, ДМ стэцы, ж.

Драўляны разец, які выкарыстоўваецца скульптарам пры лепцы.

[Іт. stecca.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стек стэк, род. стэ́ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стэ́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. стэ́к стэ́кі
Р. стэ́ка стэ́каў
Д. стэ́ку стэ́кам
В. стэ́к стэ́кі
Т. стэ́кам стэ́камі
М. стэ́ку стэ́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ты́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм.

1. Тое, што і тыкаць. Ярошка са злосцю тыркаў пальцам у нейкую паперу. Броўка. [Байкоў:] — Што вы ўвесь час тыркаеце на Байкова? Шамякін. Гюнтэр Ліндэ не раз балюча тыркае ў худыя плечы Ота вострым канцом стэка. Бядуля.

2. Утвараць гукі (пра машыны, маторы і пад.). Жывы быў толькі матацыкл: ён усё тыркаў, гатовы зноў сарвацца з месца. Брыль. У Валілах тыркае буйнакаліберны кулямёт, гучыць пару спозненых вінтовачных стрэлаў. Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)