сты́гма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сты́гма сты́гмы
Р. сты́гмы сты́гмаў
Д. сты́гме сты́гмам
В. сты́гму сты́гмы
Т. сты́гмай
сты́гмаю		 сты́гмамі
М. сты́гме сты́гмах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сты́гма ж., ист., мед., зоол. сти́гма, стигма́т м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сты́гма, ‑ы, ж. і стыгма́т, ‑а, М ‑маце, м.

1. У Старажытнай Грэцыі — кляймо на целе раба або злачынца.

2. Дыхальца — адтуліна, якой адкрываюцца на паверхні цела органы дыхання ў членістаногіх жывёлін (насякомых і інш.).

[Грэч. stigma — укол, кляймо, пляма.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стыгма́т м., см. сты́гма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сти́гма ист., мед. и пр. сты́гма, -мы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)