сту́сік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сту́сік |
сту́сікі |
| Р. |
сту́сіка |
сту́сікаў |
| Д. |
сту́сіку |
сту́сікам |
| В. |
сту́сік |
сту́сікі |
| Т. |
сту́сікам |
сту́сікамі |
| М. |
сту́сіку |
сту́сіках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сто́сік і сту́сік, ‑а, м.
Памянш. да стос (стус); невялікі стос (стус). На паліцах стаялі запыленыя кнігі, на пісьмовым стале — стосік часопісаў за мінулы год і за палавіну гэтага. Гаўрылкін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)