сту́каўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сту́каўка |
сту́каўкі |
| Р. |
сту́каўкі |
сту́кавак |
| Д. |
сту́каўцы |
сту́каўкам |
| В. |
сту́каўку |
сту́каўкі |
| Т. |
сту́каўкай
сту́каўкаю |
сту́каўкамі |
| М. |
сту́каўцы |
сту́каўках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сту́каўка ж. (карточная игра) сту́калка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сту́каўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
Адзін з відаў азартнай гульні ў карты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сту́калка разг. сту́каўка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сту́калка ‘гульня ў пераганкі’ (гродз., Нар. словатв.). Да стукаць ‘стукаць’, тут ‘адзначаць сваё першынства стуканнем’: хто жывей прыбяжыць, прыстукаецца (Нар. словатв.). Параўн. засту́каць ‘застаць на месцы’, сінонім закава́ць ‘дакрануцца да гульца ці да “кону” рукой пры гульні ў жмуркі, хованкі і інш.’ (там жа). Відаць, не звязана непасрэдна з сту́каўка ‘адзін з відаў азартнай гульні ў карты’ (ТСБМ), а таксама з рус. сту́калка, польск. stukałka ‘тс’, што, паводле Трубачова (Труды, 1, 797), з’яўляецца калькай ням. Pochspiel ‘тс’, ад pochen ‘стукаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)