стугане́ць
‘грукатаць, бухаць, ляскатаць’
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
стугане́ю |
стугане́ем |
| 2-я ас. |
стугане́еш |
стугане́еце |
| 3-я ас. |
стугане́е |
стугане́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
стугане́ў |
стугане́лі |
| ж. |
стугане́ла |
| н. |
стугане́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
стугане́й |
стугане́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
стугане́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ту́гнуць ‘тупнуць, стукнуць, загрымець’ (ТС), сюды ж, відаць, і тугну́ць ‘спалохаць, спужаць, зняць з пасады’, тугну́ты ‘выгнаны, напалоханы’ (Яўс.), а таксама з экспрэсіўным нарашчэннем тугоне́ць ‘тупацець, грукатаць’ (ТС). Параўн. укр. тугоні́ти ‘ўдараць, стукаць, грукаюць’; паводле ЕСУМ (5, 669) — афектыўнае гукапераймальнае ўтварэнне, роднаснае лексеме стугане́ць, стуго́ніць (гл.), што, магчыма, пацвярджаецца і рус. дыял. ту́га ‘слова, якім адганяюць кароў’ (СРНГ), гл. ту-га.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)