струпяне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; зак. (разм.).

1. Стаць трупам; памерці.

2. перан. Вельмі спужацца, страціць прытомнасць ад страху.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

струпяне́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. струпяне́ю струпяне́ем
2-я ас. струпяне́еш струпяне́еце
3-я ас. струпяне́е струпяне́юць
Прошлы час
м. струпяне́ў струпяне́лі
ж. струпяне́ла
н. струпяне́ла
Дзеепрыслоўе
прош. час струпяне́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

струпяне́ць сов., разг.

1. (стать трупом) умере́ть, околе́ть;

2. перен. (от страха) оцепене́ть, обомле́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

струпяне́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Разм.

1. Тое, што і струпець.

2. перан. Вельмі спужацца, скамянець ад страху. Калі назвалі Арсенева прозвішча,.. [Пронька] аж струпянеў ад страху, чуў, як адняліся ногі. Каваленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)