струпава́ты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
струпава́ты |
струпава́тая |
струпава́тае |
струпава́тыя |
| Р. |
струпава́тага |
струпава́тай
струпава́тае |
струпава́тага |
струпава́тых |
| Д. |
струпава́таму |
струпава́тай |
струпава́таму |
струпава́тым |
| В. |
струпава́ты (неадуш.)
струпава́тага (адуш.) |
струпава́тую |
струпава́тае |
струпава́тыя (неадуш.)
струпава́тых (адуш.) |
| Т. |
струпава́тым |
струпава́тай
струпава́таю |
струпава́тым |
струпава́тымі |
| М. |
струпава́тым |
струпава́тай |
струпава́тым |
струпава́тых |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
струпава́ты, ‑ая, ‑ае.
У струнах, пакрыты струнамі. Бегаў па сяле басаногі і струпаваты Рыгор Караневіч. Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Струпава́ты ‘у струпах, пакрыты струпамі’ (ТСБМ), струпова́ты, струпча́сты ‘ў глыбокіх трэшчынах’ (ТС), струпова́тый ‘няроўны, вузлаваты (палатно, ніткі)’ (Сл. Брэс., Уладз.), струплі́ва ‘няроўная, недастаткова вымешаная (пра гліну)’ (Вярэн.). Да струп 1 (гл.). Параўн. укр. струпки́й ‘аб дарозе — пакрыты замёрзлай граззю’, струпува́тий ‘струпаваты (аб дарозе)’, ‘шурпаты, у калдобінах’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
*Струмкава́ты, струмкова́тый ‘няроўны, вузлаваты’ (Сл. Брэс.), струмковаты ‘тс’ (Уладз.). З струпковатый (гл. струпаваты) з менай п > м або, што больш дакладна фанетычна, з *страмкаваты < стромкі (гл.), магчыма, з першасным значэннем ‘той, які крута, туга спрадзены’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)