стро́нцый

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. стро́нцый
Р. стро́нцыю
Д. стро́нцыю
В. стро́нцый
Т. стро́нцыем
М. стро́нцыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стро́нцый, -ю, м.

Хімічны элемент высокай актыўнасці, радыеактыўныя ізатопы якога выкарыстоўваюцца ў тэхніцы.

Простае рэчыва с. — мяккі, коўкі і пластычны серабрыста-белы метал.

|| прым. стро́нцыевы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стро́нцый, -цыю м., хим. стро́нций

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стро́нцый, ‑ю, м.

Хімічны элемент, лёгкі серабрыста-белы метал, радыеактыўныя ізатопы якога выкарыстоўваюцца ў тэхніцы і лабараторных работах.

[Лац. strontium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стро́нций хим. стро́нцый, -цыю м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стро́нцыевы, ‑ая, ‑ае.

Які мае ў сваім саставе стронцый. Стронцыевае злучэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэлесці́н, ‑у, м.

Бясколерны ці шэра-блакітны мінерал з класа сульфатаў; серна-кіслы стронцый.

[Ад лац. caelesits — нябесны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)