сто́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сто́льнік сто́льнікі
Р. сто́льніка сто́льнікаў
Д. сто́льніку сто́льнікам
В. сто́льніка сто́льнікаў
Т. сто́льнікам сто́льнікамі
М. сто́льніку сто́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сто́льнік м., ист. сто́льник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сто́льнік, ‑а, м.

У Рускай дзяржаве 13–17 стст. — прыдворны чын (пасада) рангам ніжэй баярскага. // Асоба, якая мела гэты чын (першапачаткова — прыдворны, які прыслужваў за княжацкім або царскім сталом).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сто́льник ист. сто́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)