стаячо́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стаячо́к |
стаячкі́ |
| Р. |
стаячка́ |
стаячко́ў |
| Д. |
стаячку́ |
стаячка́м |
| В. |
стаячо́к |
стаячкі́ |
| Т. |
стаячко́м |
стаячка́мі |
| М. |
стаячку́ |
стаячка́х |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
стая́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Вертыкальны брус, які служыць апорай для чаго-н., вертыкальная труба і пад.
2. У будынках: цагляны слуп з комінам ад столі да страхі.
|| памянш. стаячо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.
|| прым. стаяко́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)