стаяко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. стаяко́вы стаяко́вая стаяко́вае стаяко́выя
Р. стаяко́вага стаяко́вай
стаяко́вае		 стаяко́вага стаяко́вых
Д. стаяко́ваму стаяко́вай стаяко́ваму стаяко́вым
В. стаяко́вы (неадуш.)
стаяко́вага (адуш.)		 стаяко́вую стаяко́вае стаяко́выя (неадуш.)
стаяко́вых (адуш.)
Т. стаяко́вым стаяко́вай
стаяко́ваю		 стаяко́вым стаяко́вымі
М. стаяко́вым стаяко́вай стаяко́вым стаяко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стаяко́вы спец. стояко́вый; см. стая́к I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стаяко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да станка (у 1 знач.), з’яўляецца стаяком.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стая́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Вертыкальны брус, які служыць апорай для чаго-н., вертыкальная труба і пад.

2. У будынках: цагляны слуп з комінам ад столі да страхі.

|| памянш. стаячо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. стаяко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стояко́вый стаяко́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)