стары́знік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Асоба, якая скупляе і прадае старыя, зношаныя рэчы.

|| ж. стары́зніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. стары́зніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стары́знік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. стары́знік стары́знікі
Р. стары́зніка стары́знікаў
Д. стары́зніку стары́знікам
В. стары́зніка стары́знікаў
Т. стары́знікам стары́знікамі
М. стары́зніку стары́зніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

стары́знік м., разг. старьёвщик, ве́тошник, тряпи́чник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стары́знік, ‑а, м.

Разм. Асоба, якая скупляе і прадае старыя, зношаныя рэчы. Гандлявалі з латкоў, з крам, з будак, а старызнікі раскладвалі свой тавар проста, на зямлі. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

старьёвщик стары́знік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стары́зніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да старызнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вето́шник уст. стары́знік, -ка м.; (тряпичник) ану́чнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)