стака́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. стака́та стака́та
Р. стака́та стака́та
Д. стака́та стака́та
В. стака́та стака́та
Т. стака́та стака́та
М. стака́та стака́та

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

стака́та нареч., в разн. знач. стакка́то

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стака́та,

1. нескл., н. У музыцы — кароткае адрывістае выкананне гукаў, пры якім яны не звязаны адзін з другім. Знак стаката.

2. прысл. Адрывіста, каротка.

[Іт. staccato — адрывіста, асобна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стакка́то нареч., муз. стака́та.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)