стагаві́шча
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стагаві́шча |
стагаві́шчы |
| Р. |
стагаві́шча |
стагаві́шч
стагаві́шчаў |
| Д. |
стагаві́шчу |
стагаві́шчам |
| В. |
стагаві́шча |
стагаві́шчы |
| Т. |
стагаві́шчам |
стагаві́шчамі |
| М. |
стагаві́шчы |
стагаві́шчах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
стагаві́шча, ‑а, н.
Абл. Стажар’е. На тым месцы, дзе Данчанка пасадзіў кусты парэчак і прышчапіў яблынькі, было так званае «стагавішча». «Звязда».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)