спі́хванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. спі́хванне
Р. спі́хвання
Д. спі́хванню
В. спі́хванне
Т. спі́хваннем
М. спі́хванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спі́хванне ср., см. спіха́нне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спі́хванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. спіхваць — спіхнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спіхну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак.

Тое, што і сапхнуць.

|| незак. спі́хваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. спі́хванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ста́лкивание

1. сашту́рхванне, -ння ср., саштурхо́ўванне, -ння ср.; спіха́нне, -ння ср., спі́хванне, -ння ср.;

2. сту́канне, -ння ср.;

3. сутыка́нне, -ння ср., сутыкне́нне, -ння ср.; см. ста́лкивать, ста́лкиваться;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)