спо́ведны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
спо́ведны |
спо́ведная |
спо́веднае |
спо́ведныя |
| Р. |
спо́веднага |
спо́веднай
спо́веднае |
спо́веднага |
спо́ведных |
| Д. |
спо́веднаму |
спо́веднай |
спо́веднаму |
спо́ведным |
| В. |
спо́ведны (неадуш.)
спо́веднага (адуш.) |
спо́ведную |
спо́веднае |
спо́ведныя (неадуш.)
спо́ведных (адуш.) |
| Т. |
спо́ведным |
спо́веднай
спо́веднаю |
спо́ведным |
спо́веднымі |
| М. |
спо́ведным |
спо́веднай |
спо́ведным |
спо́ведных |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
спо́ведны, ‑ая, ‑ае.
Уст. Які мае адносіны да споведзі. Споведная кніга.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спо́ведзь, -і, ж.
1. Пакаянне ў грахах перад святаром і дараванне ім грахоў.
2. перан. Шчыры расказ пра сваё жыццё; прызнанне ў чым-н.
С. героя рамана.
|| прым. спо́ведны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
испове́дный уст. спо́ведны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)