спараваны - Пошук

спарава́ны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	спарава́ны	спарава́ная	спарава́нае	спарава́ныя
Р.	спарава́нага	спарава́най спарава́нае	спарава́нага	спарава́ных
Д.	спарава́наму	спарава́най	спарава́наму	спарава́ным
В.	спарава́ны (неадуш.) спарава́нага (адуш.)	спарава́ную	спарава́нае	спарава́ныя (неадуш.) спарава́ных (адуш.)
Т.	спарава́ным	спарава́най спарава́наю	спарава́ным	спарава́нымі
М.	спарава́ным	спарава́най	спарава́ным	спарава́ных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спарава́ны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	спарава́ны	спарава́ная	спарава́нае	спарава́ныя
Р.	спарава́нага	спарава́най спарава́нае	спарава́нага	спарава́ных
Д.	спарава́наму	спарава́най	спарава́наму	спарава́ным
В.	спарава́ны (неадуш.) спарава́нага (адуш.)	спарава́ную	спарава́нае	спарава́ныя (неадуш.) спарава́ных (адуш.)
Т.	спарава́ным	спарава́най спарава́наю	спарава́ным	спарава́нымі
М.	спарава́ным	спарава́най	спарава́ным	спарава́ных

Кароткая форма: спарава́на.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спарава́ны скрещённый, спа́ренный, случённый; см. спарава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спарава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад спараваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

случённый злу́чаны, спарава́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спаро́ванный

1. спа́раны;

2. злу́чаны, спарава́ны; см. спарова́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спа́ренный

1. (соединённый в пару) спа́раны;

2. (случённый) спарава́ны, злу́чаны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мі́тусь ’лежачы галовамі ў супрацьлеглыя бакі, «валетам»’ (лях., Сл. ПЗБ), драг. на́мытусь (Лучыц-Федарэц), мі́туські ’улукаткі’ (Жд. 1), мытусь ’адзін да аднаго задам’ (Кольб., 52). Укр. ми́тусь, митьма́, рус. митуси́ть ’падміргваць’, ст.-рус. митусь, митусъ ’адзін насупраць аднаго’ (XIII ст.), ст.-слав. митѣ ’напераменку’, польск. mituś, серб.-харв. усу̀мит, су̏митице ’крыж-накрыж’. І.‑е. адпаведнікі: лат. mits, mitus, mite ’мена’, mitêt ’мяняць’, mitežām ’разам, талакою’, ст.-інд. mḗthati, mitháti ’чаргуе’, mithás ’папераменны’, авест. miϑtwa‑ ’спараваны’, лац. mūtāre ’мяняць’, mūtuus ’узаемны’, гоц. missō ’адзін аднаго’ (Зубаты, IF, 3, 136; Бернекер, 2, 62; Брукнер, 338–339; Фасмер, 2, 628–629).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Verbum